حکـــــــــــــــــــــایت من

حکایت کسی بود که عاشق دریا بود اما قایقـــــــــــــــــــــی نداشت

دلباخته سفر بود اما همسفـــــــــــــــــــــر نداشت

حکایت کسی بود که زجر کشید اما ضجـــــــــــــــــــــه نزد

زخم داشت اما ننالیـــــــــــــــــــــد

گریه کرد اما اشک نریخـــــــــــــــــت

حکایت من حکایت کسی بود کـــــــــــــــــــــه

پر از فریاد بود اما سکوت کرد تا

همه ی صداها را بشنـــــــــــــــــــــود

 اخـر دنـیــاسـت بخـند

آدمک عشق همین جاست بخند

دستخطی که تو را عاشق کرد

شوخـی کاغـذی مـاسـت بخند

آدمک خر نشوی گـریـه کـنی

کـل دنـیـا سـراب اسـت بـخـند

آن خدایی که بزرگش خواندی

بـه خدا مثـل تو تنهاست بخند

بیا تا قصه نیمه تمام عشق را با شیرینی به پایان برسانیم
برگرد تا قصه من و تو پایانش تلخ و غم انگیز نباشد
دلم برای لحظه های دیدار با تو تنگ شده
چه عاشقانه نگاهم می کردی و حرف می زدی
چرا رفتی از کنارم؟
تو رفتی و من تنهای تنها در این دنیای بی محبت
با چند خاطره ماندم
برگرد تا دوباره آن خاطره های شیرین باهم بودن تکرار شود
دلم بد جور برای تو برای حرف هایت تنگ
صدای خنده هایت تنگ شده
با آمدنت من را دوباره زنده کن
واحساس را دوباره در وجودم شعله ور کن
تا عاشقانه تر از همیشه از تو آن عشق پاکت بنویسم

گویند شقایق ها نمی میرند ، تا

مرگ شقایق ها دوستت دارم

عجب!
گفته بودی هستی! تا آخرش!
نمی دانستم آخرش اینقدر نزدیک است!
گفته بودم بدون تو نمی توانم !
نمی دانستم اینقدر از تو متنفر خواهم شد که هرلحظه خدا را به خاطر نبودنت شاکر میشوم!
اما نمی دانستم هرچه داشته ام را برده ای تا دگر نتوانم عاشق شوم جز خودت!
گفته بودی هرجا بروم باز برمیگردم!
اما نمی دانستم آنقدر دلم بزرگ می شود تا کارهای زشتت در آن گم شوند و کمرنگ ! تا دوباره  دلتنگت شوم و برایت دردسر!
زیباست! عشق واقعی زیباست! عشقی که حتی در آن خیانت ها هم تنفر انگیز نمی شوند! و این خوب نیست! وای بر من و هردلداده ی ساده ای مثل من!

تو اون شام مهتاب کنارم نشستی 
عجب شاخه گل‌وار به پایم شکستی 

قلم زد نگاهت به نقش‌آفرینی 
که صورتگری را نبود این چنینی 

پریزاد عشق‌و مه‌آسا کشیدی 
خدا را به شور تماشا کشیدی 

تو دونسته بودی چه خوش‌باورم من 
شکفتی و گفتی از عشق پرپرم من 

تا گفتم کی هستی؟ تو گفتی یه بی‌تاب 
تا گفتم دلت کو؟ تو گفتی که دریاب 

قسم خوردی بر ماه که عاشق‌ترینی 
توی جمع عاشق، تو صادق‌ترینی 

همون لحظه ابری رخ ماه‌و آشفت 
به خود گفتم ای وای! مبادا دروغ گفت 

گذشت روزگاری از اون لحظه‌ی ناب 
که معراج دل بود به درگاه مهتاب 

در اون درگه عشق چه محتاج نشستم 
تو هر شام مهتاب به یادت شکستم 

تو از این شکستن خبر داری یا نه 
هنوز شور عشق‌و به سر داری یا نه 

هنوزم تو شب‌هات اگه ماه‌و داری 
من اون ماه‌و دادم به تو یادگاری 

ترانه سرا: مینا جلالی